تشخیص شیزوفرنی و انواع دستگاه های پیشرفته برای تشخیص شیزوفرنی کدام‌اند؟

راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) که توسط انجمن روانپزشکی آمریکا منتشر شده است، ابزاری است که متخصصان سلامت روان از آن برای تشخیص طیف وسیعی از اختلالات روانی از جمله شیزوفرنی استفاده می‌کنند.

برای دریافت تشخیص شیزوفرنی طبق DSM-5، فرد باید دو مورد از علائم زیر را برای مدت قابل توجهی (حداقل شش ماه) تجربه کند یا سابقه ای از علائم شدید (مانند توهمات، هذیان ها، گفتار آشفته) داشته باشد:

علائم مثبت:

• توهمات: درک نادرست از حواس، مانند شنیدن صداهایی که دیگران نمی‌شنوند یا دیدن چیزهایی که وجود ندارند.

• هذیان‌ها: باورهای نادرست و غیرمنطقی که علی‌رغم شواهد متقاعد کننده بر آنها پایدار هستند.

• گفتار آشفته: گفتاری که نامفهوم، نامنظم یا جهنده از یک موضوع به موضوع دیگر باشد.

• رفتار آشفته: رفتاری که غیرعادی، غیر قابل پیش بینی یا نامنظم باشد، مانند حرکات عجیب و غریب یا ژست‌های غیرمعمول.

علائم منفی:

• فقدان عاطفه: کاهش یا عدم نشان دادن احساسات عاطفی مناسب، مانند چهره بی حال یا تماس چشمی ضعیف.

• آپاتی: عدم علاقه یا انگیزه برای فعالیت ها.

• گفتار فقیر: صحبت کم یا پاسخ‌های کوتاه و مختصر به سوالات.

• کاتاتونیا: وضعیتی که با بی تحرکی، سفتی عضلانی یا مقاومت در برابر حرکت مشخص می‌شود.

• تغییرات شناختی: مشکلات در حافظه، توجه، تمرکز یا تفکر.

علاوه بر این معیارها، برای تشخیص شیزوفرنی طبق DSM-5، فرد باید شرایط زیر را نیز داشته باشد:

• اختلال عملکرد: علائم باید به طور قابل توجهی در عملکرد شغلی، تحصیلی یا سایر زمینه‌های مهم زندگی اختلال ایجاد کند.

• شروع در دوران کودکی یا نوجوانی: علائم باید در اواخر دوران کودکی یا نوجوانی ظاهر شوند.

• رد سایر علل: علائم نباید ناشی از سوء مصرف مواد مخدر، داروها یا سایر شرایط پزشکی باشد.

تشخیص شیزوفرنی فرآیندی پیچیده است که شامل ارزیابی دقیق توسط متخصص سلامت روان است. DSM-5 ابزاری مهم برای کمک به متخصصان در تشخیص دقیق و ارائه درمان مناسب است.