علت اختلال شخصیت نمایشی و ۷ مورد از دلایلی که باعث این اختلال می‌شود

علت اختلال شخصیت نمایشی از ناشناخته‌ترین شرایط سلامت روان است. مطالعات انجام شده نشان می‌دهد که عوامل متعددی ممکن است در ایجاد این اختلال نقش داشته باشند.

از جمله این عوامل می‌توان به عوامل ژنتیکی و محیطی اشاره کرد. از نظر ژنتیکی، برخی صفات شخصیتی مشخص ممکن است از طریق ژن‌ها به ارث برسند همچنین، تجربه‌های کودکی مانند قرارگیری در معرض بدرفتاری کلامی و تروما نیز می‌توانند نقش مهمی در پیشرفت این اختلال داشته باشند.

برخی از مطالعات نشان می‌دهند که اختلال شخصیت در زنان شایع‌تر از مردان است. آنچه مسلم است این است که با افزایش اطلاعات عمومی و دسترسی به خدمات تشخیصی و درمانی مناسب، می‌توان به تشخیص و درمان بهتر افراد مبتلا به این بیماری کمک کرد. 

در این مطلب از مجله تخصصی مغز و اعصاب برین مگ به علت اختلال نمایشی و روش های درمانی آن می‌پردازیم پس تا انتهای مطلب با ما همراه باشید.

اختلال شخصیت نمایشی چیست؟

اختلال شخصیت نمایشی (HPD) یک اختلال سلامت روان است که با رفتارهای نمایشی و توجه به طلبی مشخص می‌شود. افراد مبتلا به HPD نیاز شدیدی به توجه و توجه دیگران دارند و ممکن است برای جلب آن دست به رفتارهای افراطی بزنند. آنها همچنین ممکن است احساسات خود را به شدت و اغراق آمیز بیان کنند و در روابط نزدیک خود ناپایدار باشند.

اگر فکر می‌کنید ممکن است شما یا کسی که می‌شناسید HPD داشته باشد، مهم است که از یک متخصص بهداشت روان وجد شرایط کمک بگیرید. درمان می‌تواند به افراد مبتلا به HPD کند تا زندگی سالم‌تر و رضایت بخش تری را داشته باشید.

علت اختلال شخصیت نمایشی

هر فرد ممکن است علائم و عوامل زمینه‌ای مختلفی برای اختلال شخصیتی داشته باشد و همه متفاوت باشند.

دلیل وقوع احساسات و رفتارهای مرتبط با اختلالات شخصیتی در برخی افراد و عدم وقوع آن در دیگران، واضح نیست. بیشتر محققان باور دارند که ترکیب پیچیده‌ای از عوامل ممکن است خطر شروع یا تشدید این تجربیات را افزایش دهد، از جمله:

۱. علت ژنتیکی

 ژنتیک یکی از عوامل مهم در ایجاد برخی اختلالات شخصیتی از جمله اختلال شخصیت نمایشی است.

محققان معتقدند که برخی اختلالات شخصیتی مانند اختلال شخصیت نمایشی ممکن است در خانواده‌هایی که از نظر ژنتیکی مستعد هستند، به ارث برسد.

به عبارت دیگر، افراد مبتلا به اختلالات شخصیتی خاص ممکن است سابقه خانوادگی این اختلالات را داشته باشند. این نشان می‌دهد که عوامل ژنتیکی و وراثتی نقش مهمی در پیشرفت و ایجاد برخی اختلالات شخصیتی دارند.

در واقع، ژنتیک به عنوان یکی از عوامل خطر اصلی برای ابتلا به اختلالات شخصیتی شناخته شده است. این بدان معنی است که افرادی که زمینه ژنتیکی مستعد برای ابتلا به این اختلالات را دارند، در معرض خطر بیشتری قرار دارند.

بنابراین، شواهد موجود در منابع نشان می‌دهند که زمینه ژنتیکی و سابقه خانوادگی افراد مبتلا به برخی اختلالات شخصیتی، نقش مهمی در ایجاد و پیشرفت این اختلالات دارد. این عامل در کنار سایر عوامل محیطی و روانشناختی، می‌تواند به بروز این اختلالات منجر شود.

۲. عوامل محیطی و تجربه های کودکی

عوامل محیطی یکی از علت اختلال شخصیت نمایشی هستند. محققان معتقدند که علاوه بر عوامل ژنتیکی، عوامل محیطی نیز نقش مهمی در ایجاد و پیشرفت اختلالات شخصیت نمایشی دارند. به‌عبارت‌دیگر، تجارب زندگی و رویدادهای آسیب زا در دوران کودکی و نوجوانی می‌توانند زمینه‌ساز بروز این اختلالات باشند.

برای مثال، افرادی که در دوران کودکی با سوء رفتار، غفلت یا سایر تجارب منفی مواجه بوده‌اند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلالات شخصیتی مانند اختلال شخصیت نمایشی قرار دارند. این تجارب می‌تواند منجر به الگوهای ناسالم تفکر، احساس و رفتار در آنها شود که در بزرگسالی بروز می‌کند.

همچنین، محیط اجتماعی و فرهنگی نیز می‌تواند بر شکل‌گیری اختلالات شخصیتی تأثیرگذار باشد. برای مثال، فرهنگ‌هایی که بر ظاهر و جلب توجه تأکید دارند، می‌توانند زمینه‌ساز بروز اختلال شخصیت نمایشی شوند. در مجموع، عوامل محیطی در کنار عوامل ژنتیکی و بیولوژیکی، نقش مهمی در ایجاد و پیشرفت اختلالات شخصیتی ایفا می‌کنند.

۳. عوامل روانشناختی مانند استرس و سبک های مقابله ای

عوامل روانشناختی مانند استرس و سبک‌های مقابله‌ای می‌توانند علت اختلال شخصیت نمایشی باشند. زیرا استرس می‌تواند به طور مستقیم یا غیرمستقیم بر روی روان و رفتار فرد تأثیر بگذارد. استرس ممکن است باعث افزایش اضطراب، افسردگی، افزایش خشم و تنش، و حتی اختلالات شخصیتی شود.

همچنین، سبک‌های مقابله‌ای که فرد برای مواجهه با استرس و مشکلات استفاده می‌کند نیز می‌تواند نقش مهمی در توسعه مشکلات شخصیتی داشته باشد. مثلاً، استفاده از روش‌های مقابله ناکارآمد مانند اجتناب یا سرکوب احساسات می‌تواند منجر به افزایش فشارهای روانی شود و در نتیجه باعث ایجاد یا تشدید مشکلات شخصیتی گردد.

همچنین، تجارب زندگی و رویدادهای تروماتیک در دوران کودکی و نوجوانی می‌تواند به عنوان عوامل استرس زای روانشناختی، زمینه ساز بروز اختلال شخصیت نمایشی باشد. این تجارب می‌تواند منجر به الگوهای ناسالم تفکر، احساس و رفتار در افراد شود که در بزرگسالی بروز می‌کند.

بنابراین، درک و مدیریت مناسب استرس و انتخاب سبک‌های مقابله مؤثر می‌تواند به پیشگیری از ایجاد یا تشدید مشکلات شخصیتی کمک کند.

علت اختلال نمایشی

۴. نقش جنسیت در اختلال شخصیت نمایشی

اختلال شخصیت نمایشی در زنان شایع‌تر از مردان است. به عبارت دیگر، این اختلال شخصیتی در میان زنان بیشتر مشاهده می‌شود.

این تفاوت جنسیتی ممکن است به دلایل مختلفی باشد. برخی محققان معتقدند که فشارهای اجتماعی و فرهنگی بر زنان برای توجه به ظاهر و جلب توجه دیگران، زمینه‌ساز بروز این اختلال در آنها می‌شود. همچنین، تجارب زندگی و رویدادهای تروماتیک در دوران کودکی و نوجوانی زنان نیز می‌تواند نقش داشته باشد.

از سوی دیگر، برخی محققان معتقدند که عوامل زیستی و ژنتیکی نیز در این تفاوت جنسیتی نقش دارند. به عبارت دیگر، زمینه‌های ژنتیکی و بیولوژیکی خاص زنان ممکن است آنها را مستعد ابتلا به این اختلال شخصیتی کند.

بنابراین، شواهد نشان می‌دهند که جنسیت زن بودن یکی از عوامل مهم در بروز اختلال شخصیت نمایشی است که ممکن است ناشی از عوامل اجتماعی، فرهنگی، ژنتیکی و بیولوژیکی باشد.

۵. اعتماد به نفس کاذب

اعتماد به نفس کاذب یکی از عوامل مهم در ایجاد و تشدید اختلال شخصیت نمایشی است.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی معمولاً دارای اعتماد به نفس کاذب و غیرواقعی هستند. این افراد تمایل دارند که خود را بیش از حد مهم و جذاب جلوه دهند و همواره در تلاش برای جلب توجه دیگران هستند. این رفتارها ناشی از نیاز شدید آنها به تأیید و تحسین دیگران است که ریشه در تجارب دوران کودکی و نوجوانی دارد.

در واقع، کمبود توجه و محبت والدین در دوران رشد، منجر به شکل‌گیری این اعتماد به نفس کاذب در این افراد می‌شود. آنها برای جبران این کمبودها، به دنبال جلب توجه و تحسین دیگران هستند و این رفتارها را به عنوان راهی برای کسب ارزش و اعتبار در نظر می‌گیرند.

این اعتماد به نفس غیرواقعی و نیاز مفرط به توجه دیگران، باعث می‌شود که افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی، روابط سطحی و ناپایدار با اطرافیان داشته باشند و در حفظ روابط با مشکل مواجه شوند. در نتیجه، این ویژگی‌ها می‌تواند به تشدید علائم و مشکلات ناشی از این اختلال شخصیتی منجر شود.

۶. عوامل عصبی شیمیایی

تحقیقات نشان می‌دهد که افراد مبتلا به HPD ممکن است سیستم نورآدرنرژیک حساس‌تری داشته باشند که مسئول انتشار انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند نوراپی نفرین است. این فعالیت نورآدرنرژیک افزایش یافته می‌تواند به واکنش عاطفی و تکانشگری که در مبتلایان به HPD دیده می‌شود کمک کند.

به طور خاص، نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که افزایش حساسیت سیستم نورآدرنرژیک در بیماران اختلال شخصیت نمایشی ممکن است منجر به تغییرات سریع در احساسات و رفتارهای چشمگیر و توجه جویانه شود که مشخصه این اختلال است. به نظر می‌رسد که انتشار شدید انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند نوراپی‌نفرین زمینه‌ساز ناتوانی عاطفی و تمایلات نمایشی مشاهده‌شده در افراد مبتلا به اختلال شخصیت هیستریونیک باشد.

به طور خلاصه، به نظر می‌رسد که عوامل عصبی شیمیایی، به ویژه سیستم نورآدرنرژیک فوق حساس، نقش کلیدی در تظاهرات عاطفی و رفتاری اختلال شخصیت هیستریونیک دارند. این بینشی را در مورد زیربنای بیولوژیکی این اختلال فراهم می‌کند.

 

علت اختلال نمایشی

روش‌های درمانی اختلال شخصیت نمایشی چیست؟

درمان اختلال شخصیت  نمایشی (HPD) معمولاً شامل روان درمانی، به ویژه درمان شناختی -رفتاری (CBT) است. هدف CBT کمک به افراد مبتلا به HPD است که الگوهای فکری و رفتارهای ناسازگاری را که به مشکلات آنها کمک می‌کند شناسایی و تغییر دهند.

در CBT، افراد مبتلا به HPD ممکن است یاد بگیرند که:

– احساسات خود را به روشی سالم‌تر شناسایی و مدیریت کنید

– نیازها و احساسات خود را قاطعانه بیان کنند

– رفتارهای جلب توجه را کاهش دهید

– روابط سالم و معنادار ایجاد کنید

– با استرس و خطر به شیوه‌ای سازگارتر کنار بیایید

در برخی موارد، ممکن است از داروها برای درمان علائم HPD استفاده شود، مانند داروهای ضدافسردگی برای خلق افسرده یا داروهای ضد اضطراب برای کاهش رفتارهای تکانشی.

سایر رویکردهای درمانی که ممکن است مفید باشند عبارت‌اند از:

– گروه درمانی که می‌تواند به بیماران مبتلا به HPD کمک کند با دیگران ارتباط برقرار کنند و حمایت دریافت کنند.

– درمان بین فردی (IPT) که بر بهبود الگوهای بین فردی خاص تمرکز دارد.

– مدیریت خشم، زیرا افراد مبتلا به HPD ممکن است نیاز به یادگیری روش های سالم برای ابراز خشم داشته باشند.

توجه به این نکته مهم است که درمان اختلال شخصیت نمایشی می‌تواند زمان بر باشد و نیاز به مشارکت فعال فرد دارد. با این حال، با درمان مناسب، افراد مبتلا به HPD می‌توانند یاد بگیرند که علائم خود را مدیریت کنند و زندگی سالم و رضایت بخشی داشته باشند.

سخن پایانی

علت شخصیت اختلال نمایشی  ناشناخته است، اما به احتمال زیاد از عوامل ژنتیکی و محیطی در آن نقش دارد. عوامل ژنتیکی که ممکن است خطری در این زمینه وجود داشته باشد، شامل ویژگی‌های شخصیتی و برخی از ژن‌های خاص است. عوامل محیطی که ممکن است در ایجاد این مشکل وجود داشته باشد شامل تجربیات کودکی مانند سوء استفاده یا غفلت و همچنین عوامل فرهنگی است که  باعث رفتارهای نمایشی و توجه طلبی می‌شود.

اگر شما یا کسانی که می‌شناسید علائم شخصیتی را تجربه کنید، مهم است که برای تشخیص و درمان به یک متخصص بهداشت روان مراجعه کنید.

 درمان معمولی شامل روان درمانی، به ویژه درمان شناختی -رفتاری است. در برخی موارد، دارو ممکن است برای درمان تجویز شود. با درمان مناسب، افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی می توانند یاد بگیرند که علائم خود را مدیریت کرده و زندگی سالم و پرباری داشته باشند.