دنیای پزشکی چه زمانی قادر به کشف اضطراب شد؟ و چگونه درمان آن تکامل یافت؟ در حالی که اضطراب یک اختلال سلامت و روان، تقریباً شایع است؛ اما تاریخچه اضطراب خیلی وسیع می‌باشد و هنوز شناخته نشده است.
اضطراب یک اختلال سلامت و روان می‌باشد که میلیون‌ها نفر را در سر تا سر جهان تحت تأثیر خودش قرار می‌دهد.
با احساساتی مانند ترس، نگرانی و عصبی بودن شناسایی می‌شود و در بیشتر مواقع بدون دلیل مشخص است.
اضطراب‌ها انواع متفاوتی دارد و هرکدام به‌خودی‌خود می‌توانند ناتوان‌کننده باشند و بر توانایی فرد برای فعالیت‌های روزانه تأثیر بگذارند.
اختلالات اضطرابی را در سال ۱۹۸۰ توسط انجمن روانپزشکی آمریکا به رسمیت شناخته شد.
قبل از شناخت این اختلال افرادی که اضطراب را تجربه می‌کردند معمولاً اضطراب را به عنوان یک تشخیص عمومی مانند استرس یا اعصاب می‌شناختند.
آز آن جایی که درک درستی از این اختلال نداشتند تعداد بسیار کمی از افراد درمان مؤثر را دریافت می‌کردند.
از سال ۱۹۸۰ تحقیقات بین‌المللی، ناتوانی‌های شدیدی را مرتبط با اختلال اضطراب نشان داد. بسیاری از این ناتوانی‌ها با تشخیص به موقع، قابل درمان و پیشگیری است.
اضطراب چیست؟
اختلالات اضطرابی یک نوع بیماری روانی می‌باشد و باعث علائمی مانند احساس عصبی، ترس و ضربان قلب شدید می‌شود.
درمان این اختلال شامل انواعی از داروها و رفتار درمانی می‌باشد. با مراجعه به مشاوران سلامت و روان بهترین برنامه درمانی طراحی می‌شود.
طبیعی است که شما در باره نقل و مکان کردن به جای جدید و یا شرکت در آزمون‌ها مضطرب و نگران باشید.
درست است که این نوع اضطراب ناخوشایند و دلهره آور است؛ اما به شما انگیزه می‌دهد که تلاش بیشتری کنید و کارهایتان را بهتر انجام دهید.
ولی اگر این اضطراب بیشتر از ۶ ماه طول بکشد یا در کارهای فرد اختلال ایجاد کند آن وقت نیازمند یک مشاوره درمانی و مراجعه به پزشک می‌باشد.
علائم اختلال اضطرابی شامل موارد زیر است:
- اختلالات اضطرابی مانع از فعالیت‌های روزانه فرد می‌شود
- وقتی چیزی‌های خیلی جزعی احساسات شما را تحریک می‌کنند شما بیش از حد واکنش نشان می‌دهید.
- شما نمی‌توانید در بیشتر مواقع واکنش‌های خود را کنترل کنید.
تاریخچه اضطراب
اختلال اضطرابی همیشه بخشی از زندگی بشر بوده است و حتی توصیف چیزی مانند اختلال بعد از سانحه در نوشته‌های هند باستان آمده است.
اما مطالعه درباره اضطراب حدود ۲۰۰۰ سال پیش شروع شد و توسط افرادی در یونان باستان مانند بقراط، سیسرو و سنکا نوشته شد.
این فیلسوفان علائمی داشتند که ما امروزه آن‌ها را به عنوان علائم و تاریخچه اضطراب می‌شناسیم؛ مانند ترس‌های غیر طبیعی و نگرانی‌های مداوم که زندگی ما را مختل می‌کنند.
فیلسوفان در دوران باستان فکر می‌کردند که این علائم امکان دارد که به بیماری یا مشکلات درونی بدن ما مربوط باشد.
اگرچه فیلسوفان دوران باستان یونانی یا رومی متوجه نشانه‌های اضطراب شده بودند؛ ولی قرن‌ها طول کشید تا انسان‌ها در درک کردن اختلالات اضطرابی پیشرفت کنند.
محققان و دانشمندان در ابتدا شروع به نوشتن درباره بیماری روانی مالیخولیا کردند.
مالیخولیا یک اصطلاح وسیعی بود که علائم مختلف اضطراب و افسردگی را در برمی‌گرفت.
گاهی اوقات به شرایط عصبی در آن دوران بخار نیز می‌گفتند. فیلسوفان در آن زمان نمی‌دانستند که اضطراب و افسردگی دو اختلال جدا از هم است و شرایط متفاوتی را همراه دارد.
درک بشر از اختلالات اضطرابی در ۲۰۰ سال آینده چندان توسعه پیدا نکرد؛ ولی یک کتاب پزشکی فرانسوی در دهه ۱۷۰۰ با اصطلاحی با نام پاناهراسی تحول بزرگی را ایجاد کرد.
پاناهراسی را به عنوان یک ترس شدید شب توصیف کردند که بدون هیچ علتی و به صورت ناگهانی اتفاق می‌افتد.
با گذشت زمان روان شناسان مدرن پاناهراسی را به عنوان وحشت شبانه نامیدند.
این کتاب فرانسوی انواع مختلفی از پانا هراسی را تفسیر می‌کند که با اختلال اضطراب در تشخیص‌های مدرن مطابقت دارد.
پزشکان به‌مرورزمان شروع به درک کردن اختلال اضطراب کردند و متوجه شدند که علائم اختلال اضطراب دسته بندی‌های متفاوتی را دارد.
رشته‌های پزشکی در آخر دهه ۱۸۰۰ و ابتدای دهه ۱۹۰۰ به تشخیص تاریخچه اضطراب علاقه‌مند شد که در سال ۱۸۶۹ با اصطلاح نوراستنی آغاز شد که طیف گسترده‌ای از علائم اختلال اضطراب را شامل می‌شد.
روان‌پزشکانی مانند زیگموند فروید اصطلاح نوراستنی را گسترش دادند تا بتوانند انواع مختلفی از اختلال اضطرابی را شناسایی کنند.
اولین راهنمای تشخیص اختلالات روانی در سال ۱۹۵۲ انتشار پیدا کرد و پزشکان موفق شدند که انواعی از علائم اضطرابی را به وضوح شناسایی کنند.
حدود ۳۰ سال بعد انواع اختلالات اضطرابی به طور کامل درک شد و بسیاری از تشخیص‌های اختلال اضطرابی که با آن آشنا شده‌ایم و تا قبل از ۱۹۸۰ ناشناخته بودند شناسایی و نام گذاری شدند که عبارتند از:
- اختلال هراس
- اختلال اضطراب فراگیر
- اختلالات وسواس فکری یا اجباری
- فوبیاها
محققان باستان و نظریه‌های درمان اضطراب
اگرچه در قدیم روش‌های زیادی برای تشخیص تاریخچه اضطراب وجود نداشت؛ اما راحل‌های آن‌ها به طرز شگفت آوری به درمان‌های مدرن زمان حال نزدیک است.
فیلسوفان رومی باستان دریافتند؛ علائم اضطراب ناشی از افکار و احساساتی می‌باشد که در بیشتر مواقع واقعی یا درست نیستند.
بنابراین، محققان استدلال کردند که همه‌ی انسان‌ها برای مقابله با فکرهای درونی خود باید به‌گونه‌ای متفاوت‌تر عمل کنند.
آن‌ها مردم را تشویق می‌کردند که به جای تمرکز کردن بر گذشته یا آینده در لحظه حال زندگی کنند و می‌گفتند که نمی‌توان همیشه تمامی شرایط بیرونی را تغییر داد پس باید واکنش‌های درونی خود را کنترل کنیم.
مدرن شدن درمان در قرن بیستم
اوایل قرن بیستم پزشکان و روان‌شناسان شروع به درمان‌های مؤثر برای کاهش اضطراب بیماران معمولی کردند.
در دهه ۱۹۳۰ نظریه ۲ عاملی overall Hobart Mowrer که یک مدل توضیحی می‌باشد ارائه شد.
این نظریه تلاش می‌کند درباره یک محرک فوبیایی که باعث احساس ترس، نگرانی و اضطراب می‌شود و با گذشت زمان از بین نمی‌رود را کنترل و درمان کند.
هنگامی که اضطراب را بیشتر درک کردند، عصب شناسان و روان‌شناسان مانند فروید، موور و جان بی واتسون راحل‌های جدید برای درمان ارائه دادند.
فروید این استدلال را داشت که روان‌شناسان باید به بیماران کمک کنند تا در مورد فکرها و حس‌های درونی خود صحبت کنند.
در حالی که موور این گونه فکر نمی‌کرد او بهترین راه را تغییر رفتار و شرطی سازی می‌دانست.
واتسون بر این موضوع تمرکز داشت که چگونه می‌شود که مردم نسبت به چیزی نگران یا مضطرب می‌شوند.
و این استدلال‌ها شروع روان درمانی مدرن بود که با گذشت زمان باعث شد درمان شناختی رفتاری را کشف کنند.
پیشرفت درمان در دهه ۵۰
شناخت درمانی کلاسیک که به شناخت درمانی نیز نام دارد در شروع دهه ۱۹۶۰ بررسی شد.
شکل‌های مدرن‌تری از شناخت درمانی شامل درمان کلاسیک، درمان‌های مواجهه، آموزش مهارت‌های رفتاری و حل مسائل اجتماعی می‌باشد.
این درمان شناختی یکی از محبوب‌ترین راحل‌های درمانی اختلال اضطراب به شمار می‌آید؛ زیرا نشان دهنده نتایج خوبی است.
در قرن ۱۹۶۰ محققان متوجه شدند که انواعی از داروها وجود دارند که می‌توانند علائم اضطراب را مدیریت کنند.
روانپزشکان از بستری کردن بیماری‌های روانی در مراکز بهداشتی دوری کردند و به جای آن به درمان‌های سرپایی روی آوردند.
دانشمندان داروهای جدیدی از اضطراب را با عوارض جانبی کمتر را کشف کردن که در کاهش علائم بسیار مؤثر بوده است.
تاریخچه داروهای ضد اضطراب
تا اواسط دهه بیستم از داروها برای کنترل و درمان اختلالات اضطرابی استفاده نمی‌شود؛ ولی با گذشت زمان پزشکان شروع به تجویز داروهای زیر کردند:
- مهار کننده مونو آمین اکسداز
- داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای
- بنزودیازپین‌ها
- مسدود کننده‌های بتا
این داروها برای درمان علائم اضطراب، بسیاری از بیماران مؤثر بودند؛ ولی بعضی از داروهای ضد افسردگی که آرام بخش و خواب آور می‌باشند خطر اعتیاد را به همراه داشتند؛ اما هنوز هم با پیشرفت علم، داروی بنزودیازپین را تجویز می‌کنند.
محققان از همان ابتدا در تلاش بودند که چگونه علائم اضطراب را کاهش دهند؛ اما زمان‌های زیادی طول کشید تا درمان‌های مفید را پیدا کنند.
سه قرن بعد در دهه ۱۹۸۰ پزشکان موفق شدن داروهای ضد افسردگی، مهار کننده‌های باز جذب سروتونین را با نام‌های SSRI و SNRI را کشف کردند که خطر اعتیاد کمتری نسبت به داروهای دیگر دارد.
در قرن‌های اخیر روانپزشکان روش‌های کاملاً طبیعی را در کنار استفاده از داروها و روان درمانی درک کردند.
درمان‌های طبیعی در بیشتر موارد به افرادی که اختلال اضطراب دارند توصیه می‌شود؛ زیرا به کاهش علائم آن‌ها کمک‌های مؤثری می‌کند که شامل موارد زیر است:
روش‌های آرام سازی؛ مانند مدیتیشن
- یوگا
- ورزش منظم
- غذاهای سالم و حاوی فیبر زیاد
سخن پایانی
اگرچه اختلال اضطراب همیشه یک مشکل بزرگ بوده است؛ اما محققان توانسته‌اند در دهه‌های اخیر نحوه تشخیص و درمان آن را کشف کنند.
توانایی بیماران مبتلا به اختلال اضطرابی با گسترده شدن تکنیک‌های روان درمانی و انواع داروها افزایش پیدا کرد.
مشاوره‌های درمانی و پزشکان می‌توانند به شما کمک کنند که تصمیم بگیرید کدام درمان مؤثرتر است و با ورزش کردن و تغذیه مناسب کیفیت زندگی خود را افزایش بدهید.
